Beni 4 yaşından 18 yaşıma kadar dedem büyüttü. Her sabah 5'te zorla uyandırırdı. Gerekirse kucağına alıp elimi yüzümü kendi yıkardı.
Dedem her sabah daha kahvaltı bile yapmadan önce her zaman ilk yaptığı şey çiçeklerini sulamak olurdu. Onlara insan muamelesi yapardı. Sularken çiçeklere gülümser hatta konuşurdu bazen. O kadar güzel sevgi sözcükleri söylerdi ki anlatamam. Onu duysaydınız ''keşke çiçek ben olsaydımda bana bu sözleri söyleseydi'' derdiniz. Çok güzel günlerdi.
Aslında şimdi düşünüyorum da hepimiz dedem gibi olmalıyız. Yani şunu demek istiyorum; dedem çiçekleri suluyordu ama o çiçeklerin ona bir faydası bir yararı yoktu. Yani çiçekler ayağa kalkıp ayağa ''Hadi hocam senin şu işleri bir halledek'' yada '' dede çoluk çocuk napıyor'' diyecek değiller. Ama dedem hiçbir çıkarı olmadan onları sabahın erken saatlerinde suluyordu. İlerde hatırlanır-mıyım kaygısı yoktu dedemde, yada yaptığı bu iyiliğin karşılığında bir teşekkür bir takdir yada adının yazılı olduğu bir plaket almak umurunda bile değildi. Bunları hiç düşünmüyordu bile.
Bazen hayal ediyorum dedemin çiçekleri suladığı gibi bizde birbirimizi sevseydik nasıl olurdu acaba...